Deze herfst voelde ik duidelijk de grenzen van mijn kunnen. Teveel ballen in de lucht, en in de LINDA. las ik dat het ook nog een naam heeft: gesandwiched tussen jonge kinderen en zieke ouders. Tom Poes verzin een list.
Toen viel mijn oog op een artikel in de NRC over de zesjescultuur. Nu eens geen aanval op Nederland als achterblijvend kennisland, maar een pleidooi voor het zesje. Niet iedereen kan excelleren, en tevreden zijn is een groot goed in een tijd waarin je eigenlijk altijd het beste uit jezelf moet halen (trouwens wel geschreven door twee onderzoekers die beide cum laude promoveerden: Anouk van Kampen en Jan Truijens Martinez).
Via de route van het zesje gloorde ineens mijn oplossing aan de horizon. Tijdelijk onbetaald verlof opnemen en even niet meedoen in het dynamische gebeuren op mijn werk. Tevreden zijn met een zesje.
Ruimte om te genieten van het samenzijn met mijn familie, nu het nog kan.
Deze truc van het verlagen van m'n ambitie bevalt mij goed. Wat een opluchting. Hoewel, ik twijfelde wel even toen ik bij een collega Iedereen succesvol las dat ik me gedraag als een twintiger. Deze generatie heeft een zeer pragmatische manier van omgaan met falen en succes; als het even niet lukt, maak je succes gewoon minder belangrijk!
Heerlijk om weer even 20 te zijn;-)
vrijdag 23 december 2011
zondag 30 oktober 2011
Buurvrouwen en krabbenmand
Een gezellige kinderverjaardag bij de buren, met zelfgebakken taart. Twee zelfs. Waarom doe ik dat niet? Ik denk aan de "Cars" taart die ik voor onze zoon heb laten maken bij de bakker, lekker makkelijk en succes verzekerd.
Al snel praten de mannen over de nieuwste blessure op het sportveld, terwijl de vrouwen elkaars kleding en taartbaksels bewonderen. Met 15 kinderen om je heen is dat ongeveer het hoogst haalbaare niveau, al doe ik elke verjaardag mijn best een echt gesprek te voeren met tenminste een persoon.
Buurvrouw C schuift iets later aan. Ze heeft een nieuwe baan als directeur van een instelling, en ik breng mijn voornemen meteen in de praktijk door haar honderd uit te vragen over haar ervaringen. Drie kwartier later glipt ze druk lachend en zich excuserend naar de gastvrouw het huis weer uit. Geen wonder; ik heb net begrepen dat ze nog een speech voor 600 mensen moet voorbereiden, voor de volgende dag!
Haar vertrek wordt door de andere dames subtiel becommentarieerd. "Sinds ze die nieuwe baan heeft, is er echt geen leuk gesprek meer met haar te voeren, ze heeft nooit meer tijd!"
"Ik vind het knap hoor, maar ik zou het niet kunnen, laat staan willen, directeur!!"
"Het lijkt me nou niet echt leuk voor de kinderen, een moeder die zoveel weg is".
Ik twijfel of ik de teneur van dit gesprek ga doorbreken door een ander geluid te laten horen. Ik weet dat als ik het doe, ik een knalrooie kop zal krijgen, zoals vroeger in de discussies met met mijn oma over emancipatie. Voor de zoveelste keer vraag ik me af waarom het onderwerp toch zo gevoelig ligt?
Ik denk aan de column van Mei Li Vos die ik gister in Esta nr 22 las. Een pleidooi voor meer vrouwen als baas, en meer ondersteuning voor vrouwen die dat pad durven kiezen door rituele verbranding van de krabbenmand. Ik besluit 's avonds een kaartje bij de buurvrouw in de brievenbus te doen met felicitaties voor haar stoere baan.
Al snel praten de mannen over de nieuwste blessure op het sportveld, terwijl de vrouwen elkaars kleding en taartbaksels bewonderen. Met 15 kinderen om je heen is dat ongeveer het hoogst haalbaare niveau, al doe ik elke verjaardag mijn best een echt gesprek te voeren met tenminste een persoon.
Buurvrouw C schuift iets later aan. Ze heeft een nieuwe baan als directeur van een instelling, en ik breng mijn voornemen meteen in de praktijk door haar honderd uit te vragen over haar ervaringen. Drie kwartier later glipt ze druk lachend en zich excuserend naar de gastvrouw het huis weer uit. Geen wonder; ik heb net begrepen dat ze nog een speech voor 600 mensen moet voorbereiden, voor de volgende dag!
Haar vertrek wordt door de andere dames subtiel becommentarieerd. "Sinds ze die nieuwe baan heeft, is er echt geen leuk gesprek meer met haar te voeren, ze heeft nooit meer tijd!"
"Ik vind het knap hoor, maar ik zou het niet kunnen, laat staan willen, directeur!!"
"Het lijkt me nou niet echt leuk voor de kinderen, een moeder die zoveel weg is".
Ik twijfel of ik de teneur van dit gesprek ga doorbreken door een ander geluid te laten horen. Ik weet dat als ik het doe, ik een knalrooie kop zal krijgen, zoals vroeger in de discussies met met mijn oma over emancipatie. Voor de zoveelste keer vraag ik me af waarom het onderwerp toch zo gevoelig ligt?
Ik denk aan de column van Mei Li Vos die ik gister in Esta nr 22 las. Een pleidooi voor meer vrouwen als baas, en meer ondersteuning voor vrouwen die dat pad durven kiezen door rituele verbranding van de krabbenmand. Ik besluit 's avonds een kaartje bij de buurvrouw in de brievenbus te doen met felicitaties voor haar stoere baan.
dinsdag 5 april 2011
Omdraaing
De laatste weken ben ik in de ban van het fenomeen omdraaien.
Het begon een paar maanden terug toen ik onze kamervoorzitter Gerdi Verbeet mocht ontvangen op een netwerkavond. Eén van de verrassende tips die zij de toegestroomde dames meegaf was:
''Dames als je het heel druk hebt: wees blij! Wie het druk heeft, heeft iets te kiezen! Dat geeft juist vrijheid! Doe die dingen die je leuk vindt, en de rest geef je weg, of doe je niet''.
De vrijheid en luxe van een vol bestaan. Je hebt iets te kiezen.
Dat voelt veel pittiger dan 'ik moet nog zoveel'.
Ik kan het meteen toepassen op de was. Doorgaans voel ik mij behoorlijk lullig als ik thuis aan het werk ben, terwijl onze hulp door het huis zwoegt. Zij is aantoonbaar aan het werk, en wat zit ik nou helemaal achter dat beeldscherm te doen? Het lullige gevoel bereikt altijd een hoogtepunt als zij op de bovenste verdieping aankomt en onze wasmand ziet. Weer niet door mij leeggeruimd in het weekend.
Maar nu draai ik het om. Er zijn vele dingen die ik kan doen met mijn tijd. En ik kies niet voor de was.
Ik kies voor dingen die ik leuker vind, zoals mijn werk. Ik accepteer een chronisch achterlopende wasmand. Wat een vrijheid.
Ontspannen neem ik nog een slokje koffie.
Onze hulp klopt op de deur. Of ze de was zal vouwen en opruimen, ze heeft vandaag tijd voor een extra klus. Graag!
Als je toestaat dat je werk ook je hobby is, worden keuzes ineens makkelijker.
Leuk zeg, dat omdraaien.
Het begon een paar maanden terug toen ik onze kamervoorzitter Gerdi Verbeet mocht ontvangen op een netwerkavond. Eén van de verrassende tips die zij de toegestroomde dames meegaf was:
''Dames als je het heel druk hebt: wees blij! Wie het druk heeft, heeft iets te kiezen! Dat geeft juist vrijheid! Doe die dingen die je leuk vindt, en de rest geef je weg, of doe je niet''.
De vrijheid en luxe van een vol bestaan. Je hebt iets te kiezen.
Dat voelt veel pittiger dan 'ik moet nog zoveel'.
Ik kan het meteen toepassen op de was. Doorgaans voel ik mij behoorlijk lullig als ik thuis aan het werk ben, terwijl onze hulp door het huis zwoegt. Zij is aantoonbaar aan het werk, en wat zit ik nou helemaal achter dat beeldscherm te doen? Het lullige gevoel bereikt altijd een hoogtepunt als zij op de bovenste verdieping aankomt en onze wasmand ziet. Weer niet door mij leeggeruimd in het weekend.
Maar nu draai ik het om. Er zijn vele dingen die ik kan doen met mijn tijd. En ik kies niet voor de was.
Ik kies voor dingen die ik leuker vind, zoals mijn werk. Ik accepteer een chronisch achterlopende wasmand. Wat een vrijheid.
Ontspannen neem ik nog een slokje koffie.
Onze hulp klopt op de deur. Of ze de was zal vouwen en opruimen, ze heeft vandaag tijd voor een extra klus. Graag!
Als je toestaat dat je werk ook je hobby is, worden keuzes ineens makkelijker.
Leuk zeg, dat omdraaien.
woensdag 19 januari 2011
Verwende Prinsesjes
In de Kerstvakantie las ik het boek Verwende Prinsesjes van Elma Drayer.
Kort samengevat: Nederlandse vrouwen zijn ma-di-do vrouwen die veel tijd aan hun hobbies (en kinderen) besteden en te weinig werk maken van hun ambities en vooral: hun financiële onafhankelijkheid.
Best een relevant punt, met 1 op 3 gestrande huwelijken.
Nu werk ik di-wo-do-vrij, ben financieel onafhankelijk, en heb een zeer moderne taakverdeling met manlief op zakelijke wijze uitonderhandeld. Deze taakverdeling werkt tot op de dag van vandaag uitstekend.
Ons gezin draait op rolletjes en wij storten ons vol overgave op ons werk.
Kortom: ik nestelde mij vol vertrouwen met het boek op de bank; ik zou vooral bevestiging en complimenten gaan incasseren voor mijn eigen levenswijze. Een heerlijk vooruitzicht om weer eens te horen dat je het allemaal goed doet!
Dat pakte anders uit.
Ergens halverwege het boek, voelde ik een flinke stomp in mijn maag.
De schrijfster rekent fel af met de (blijkbaar?) typisch Nederlandse behoefte aan ''rust en ruimte''.
Hoe vrouwen in ons land veel tijd willen hebben voor hobbies, voor ''zichzelf'', waar vrouwen in andere landen gewoon werken in die tijd.
Ik voelde mij aangesproken; ook voor mij is ''rust en ruimte'' belangrijk. Mijn overlevingstrategie in de wekelijkse hectiek. Hou ik mezelf hiermee klein?
Of, om met Beatrijs Smulders te spreken, zijn Nederlandse vrouwen juist de meest geëmancipeerde vrouwen ter wereld, omdat ze gewoon doen waar ze zelf zin in hebben?
Ik ging erop letten. Inderdaad hoor ik vrouwen zeggen ''ín mijn nieuwe werkschema, heb ik helemaal geen dag meer voor mezelf!'' Of ''Er is meer hoor, dan werk alleen'!''. Mannen hoor ik dat soort dingen nooit zeggen.
En terugdenkend aan de Sinterklaasgedichten, ja, inderdaad kregen de dames opvallend vaak crèmes en badartikelen kado met de verwijzing naar ''een momentje voor jezelf''.
De heren kregen Top Gear jaarboeken, die mochten lekker in de versnelling. Hebben mannen dan geen behoefte aan rust en ruimte, aan innerlijke vertreding?
Misschien is het zo dat vrouwen juist ontspannen door in de vertraging te gaan, tijdens een dagje sauna. En dat mannen ontspannen terwijl ze in een snelle auto op weg zijn naar hun werk?
Ik ben er nog niet uit.
Kort samengevat: Nederlandse vrouwen zijn ma-di-do vrouwen die veel tijd aan hun hobbies (en kinderen) besteden en te weinig werk maken van hun ambities en vooral: hun financiële onafhankelijkheid.
Best een relevant punt, met 1 op 3 gestrande huwelijken.
Nu werk ik di-wo-do-vrij, ben financieel onafhankelijk, en heb een zeer moderne taakverdeling met manlief op zakelijke wijze uitonderhandeld. Deze taakverdeling werkt tot op de dag van vandaag uitstekend.
Ons gezin draait op rolletjes en wij storten ons vol overgave op ons werk.
Kortom: ik nestelde mij vol vertrouwen met het boek op de bank; ik zou vooral bevestiging en complimenten gaan incasseren voor mijn eigen levenswijze. Een heerlijk vooruitzicht om weer eens te horen dat je het allemaal goed doet!
Dat pakte anders uit.
Ergens halverwege het boek, voelde ik een flinke stomp in mijn maag.
De schrijfster rekent fel af met de (blijkbaar?) typisch Nederlandse behoefte aan ''rust en ruimte''.
Hoe vrouwen in ons land veel tijd willen hebben voor hobbies, voor ''zichzelf'', waar vrouwen in andere landen gewoon werken in die tijd.
Ik voelde mij aangesproken; ook voor mij is ''rust en ruimte'' belangrijk. Mijn overlevingstrategie in de wekelijkse hectiek. Hou ik mezelf hiermee klein?
Of, om met Beatrijs Smulders te spreken, zijn Nederlandse vrouwen juist de meest geëmancipeerde vrouwen ter wereld, omdat ze gewoon doen waar ze zelf zin in hebben?
Ik ging erop letten. Inderdaad hoor ik vrouwen zeggen ''ín mijn nieuwe werkschema, heb ik helemaal geen dag meer voor mezelf!'' Of ''Er is meer hoor, dan werk alleen'!''. Mannen hoor ik dat soort dingen nooit zeggen.
En terugdenkend aan de Sinterklaasgedichten, ja, inderdaad kregen de dames opvallend vaak crèmes en badartikelen kado met de verwijzing naar ''een momentje voor jezelf''.
De heren kregen Top Gear jaarboeken, die mochten lekker in de versnelling. Hebben mannen dan geen behoefte aan rust en ruimte, aan innerlijke vertreding?
Misschien is het zo dat vrouwen juist ontspannen door in de vertraging te gaan, tijdens een dagje sauna. En dat mannen ontspannen terwijl ze in een snelle auto op weg zijn naar hun werk?
Ik ben er nog niet uit.
Abonneren op:
Posts (Atom)