Pagina's

zondag 30 oktober 2011

Buurvrouwen en krabbenmand

Een gezellige kinderverjaardag bij de buren, met zelfgebakken taart. Twee zelfs. Waarom doe ik dat niet? Ik denk aan de "Cars" taart die ik voor onze zoon heb laten maken bij de bakker, lekker makkelijk en succes verzekerd.
Al snel praten de mannen over de nieuwste blessure op het sportveld, terwijl de vrouwen elkaars kleding en taartbaksels bewonderen. Met 15 kinderen om je heen is dat ongeveer het hoogst haalbaare niveau, al doe ik elke verjaardag mijn best een echt gesprek te voeren met tenminste een persoon.
Buurvrouw C schuift iets later aan. Ze heeft een nieuwe baan als directeur van een instelling, en ik breng mijn voornemen meteen in de praktijk door haar honderd uit te vragen over haar ervaringen. Drie kwartier later glipt ze druk lachend en zich excuserend naar de gastvrouw het huis weer uit. Geen wonder; ik heb net begrepen dat ze nog een speech voor 600 mensen moet voorbereiden, voor de volgende dag!
Haar vertrek wordt door de andere dames subtiel becommentarieerd. "Sinds ze die nieuwe baan heeft, is er echt geen leuk gesprek meer met haar te voeren, ze heeft nooit meer tijd!"
"Ik vind het knap hoor, maar ik zou het niet kunnen, laat staan willen, directeur!!"
"Het lijkt me nou niet echt leuk voor de kinderen, een moeder die zoveel weg is".
Ik twijfel of ik de teneur van dit gesprek ga doorbreken door een ander geluid te laten horen. Ik weet dat als ik het doe, ik een knalrooie kop zal krijgen, zoals vroeger in de discussies met met mijn oma over emancipatie. Voor de zoveelste keer vraag ik me af waarom het onderwerp toch zo gevoelig ligt?
Ik denk aan de column van Mei Li Vos die ik gister in Esta nr 22 las. Een pleidooi voor meer vrouwen als baas, en meer ondersteuning voor vrouwen die dat pad durven kiezen door rituele verbranding van de krabbenmand. Ik besluit 's avonds een kaartje bij de buurvrouw in de brievenbus te doen met felicitaties voor haar stoere baan.