Pagina's

zondag 1 april 2012

Loslaten is iets anders vastpakken

'Ik wil leren loslaten' zeggen mensen soms tijdens een training over leiderschap.
'Ik kan mijn werk niet loslaten' vertelt iemand mij die 's nachts ligt te piekeren.
'Ik móet loslaten onder de knie krijgen' formuleerde een coachee gister nog vervaarlijk fronsend, waarmee ze onmiddellijk de tegenstelling in beeld bracht.
Loslaten is een heilig woord geworden, een oplossing voor alles.

Het is één ding als mensen over zichzelf zeggen dat ze meer moeten loslaten, het is iets anders als ze het tegen jóu gaan zeggen. 'Laat het los!' zegt iemand stralend tegen je, alsof ze het meest geniale advies der adviezen zojuist doorkreeg van boven.
Bedremmeld kijk je je gesprekspartner aan. Tja, dat klinkt wel wijs. Stom dat je daar zelf nooit op gekomen was!

In de loop van de jaren heb ik een flinke allergie tegen het advies 'loslaten' opgebouwd. Die allergie komt voort uit de periode dat ik, worstelend met een nog onvervulde kinderwens, vaak te horen kreeg 'joh, je moet het gewoon wat meer loslaten!'. Het waren de momenten dat ik iemand wel een klap in zijn (meestal haar) gezicht kon verkopen.
Dezelfde woede zag ik bij onze scheidend directeur tijdens zijn afscheidsspeech. Hij maande ons alsjeblieft op te houden met die goedbedoelde adviezen aan hem over Loslaten. Wie ergens vol van is (een kinderwens, een onderneming leiden) heeft goede redenen zich ergens druk over te maken.

Daarnaast plaatst de (meestal ongevraagde) adviseur de ander in een onmogelijke positie. Door te zeggen 'jij moet het loslaten' zeg je eigenlijk ook 'jij houdt iets vast en dat is een probleem'. Of nog een stapje verder: 'jouw hele vraag wordt waarschijnlijk veroorzaakt door het feit dat je niet los kan laten, dus het is je eigen schuld'. Van bevlogen, verlangend of gedreven mens sta je ineens in de positie van een Niet-Loslater. Je hebt het allemaal aan jezelf te danken. Je bent afhankelijk van de verlichte mensen in jouw omgeving die gelukkig zo aardig zijn je te vertellen dat je los mag laten. Als Niet-Loslater zou je daar natuurlijk nooit zelf opkomen.
Zie maar weer eens uit die hoek weg te komen!
De roze olifant staat in de kamer, en is er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen.

Hoe gezond het advies 'Laat het los!' ook klinkt, het pathologiseert en betuttelt.
Een verfrissend nieuw idee over loslaten ondervond ik laatst in een Aikido workshop.
'Niet vastpakken' zei onze leermeester. Gedachten, gevoelens, projecten, actielijsten en verwachtingen waar je los van wil komen: 'Gewoon niet vastpakken als het langskomt'.

Deze omdraaiing bevalt me meer. Het plaatst je in de positie van de regisseur. Als je iets vastpakt, is dat een keuze. Je kunt 't ook voorbij laten gaan. Of je kunt kunt iets ánders vastpakken. Iets met een hoger doel, een hoger belang.
De leidinggevende die vindt dat hij nog 'teveel in de operatie' zit, heeft de keuze zich drukker te gaan maken over visie.  Iemand die vindt dat hij teveel werkt, zou zich drukker kunnen maken over z'n relatie en kinderen. Iemand die zich voortdurend ergert aan anderen, zou haar eigen inspiratiebronnen meer vast kunnen pakken.

En in plaats van nog heel lang te turen op de perfecte laatste zin van deze blog, kan ik besluiten nú naar de sportschool te gaan ;-)











Geen opmerkingen:

Een reactie posten